Hekseneiland

HOE IS HET BOEK ONTSTAAN?

EEN KRANTENKNIPSEL

KRITIEK VAN VOLWASSENEN

Even een voorsmaakje van de tekst?

Wat er vooraf gebeurde: Dimitri en Susan zijn een bende op het spoor die er vreemde activiteiten op nahoudt. Ze willen er het fijne van weten en gaan op onderzoek uit.

      Nog geen minuut later gingen ze aan boord van het onbekende schip.
      'Met mijn lamp doorzoek ik het ruim. Kijk jij daar in de stuurhut? En let op! Je weet nooit of ze ineens opduiken.'
      Terwijl Dimitri in het ruim afdaalde, opende Suzan het deurtje van de stuurhut.
      Even later stonden ze weer aan dek.
      'In het ruim was er niets bijzonders te zien. Heb jij iets gevonden?'
      Trots liet Suzan het scheepsjournaal zien.
      'Wauw, dat heb je goed gedaan! We gaan vlug...'
      Opeens gingen de lichten overal uit. Het eiland baadde in volledige duisternis.
      'Hè, het is weer zover!' riep Dimitri. 'Een elektriciteitsstoring. Kijk maar, nergens brandt er licht. Ze gaan weer vloeken!'
      'Gebeurt dat dikwijls?' vroeg Suzan.
      'Oh, met de regelmaat van de klok. Zo een à twee keer per maand. Meestal is het binnen het halfuur hersteld.'
      'Eigenlijk komt dat nu wel goed uit!' zei Suzan.
      'Waarom?'
     'Nu kunnen we ongezien de twee andere molentjes doorsnuffelen. Dat scheepsjournaal bekijken we later. Kom!'
      Ze sprongen aan land en liepen naar het middelste molentje. Tevergeefs duwde Dimitri tegen het poortje.
      'Dat zit stevig op slot. Hier raken we niet binnen, tenzij...' Dimitri keek aandachtig naar de wieken die stilstonden, en vandaar naar de as. 'Misschien kom ik langs het dak binnen.'
      Zonder verdere uitleg te geven, klom hij langs een van de wieken naar boven. Daar probeerde hij een bundel stro van het dak opzij te duwen. Even had hij er moeite mee. Maar na het doorsnijden van een paar koorden slaagde hij in zijn opzet. Hij wenkte naar Suzan dat ze ook mocht komen. Op haar beurt bereikte ze de rand van het strooien dak. Ze kropen door de opening naar binnen.
      Van bovenaf zag de tweede molen er vanbinnen helemaal anders uit.
      'Dat herken ik!' riep Suzan, terwijl ze met de zaklamp rondscheen. 'Dat is een pottenbakkersschijf. Die werkt als de wieken draaien. Daar staat de oven. Bij ons thuis hebben we er ook zo een. Maar wel een stuk kleiner. Ze zijn hier prachtig uitgerust. Mijn vader zou dit moeten zien. We kregen hem niet meer weg!'
      'En die kruiken daar tegen de muur, herken je ze? Het zijn dezelfde als die ik onder water heb gezien.'
      'Jep, dat zijn ze!' beaamde Suzan. Ze bescheen een kruik die dicht bij haar stond en bekeek haar aandachtig.
      'Die stukken zijn in ieder geval mooi afgewerkt,' zei Suzan. 'Het moet iemand zijn die er verstand van heeft.'
      'Niets voor mij!' riep Dimitri. 'Vooruit, we gaan het derde molentje nog even in en dan zijn we weg!'
      Suzan kroop als eerste naar buiten en wilde net aan de afdaling beginnen toen er boven op de weg een auto tot stilstand kwam. Deuren klapten open en drie figuren renden naar beneden. Suzan schrok.
      'Hou je goed vast!' fluisterde Dimitri. 'En beweeg je niet!' Na deze raad trok hij zijn hoofd naar binnen.
      Drie mannen liepen voorbij het eerste molentje en bleven bij het tweede stilstaan. Vlak boven hen zat Suzan. Ze hoorde het slot kraken en de drie gingen naar binnen. Gelukkig stond de maan nog achter de heuvels, anders hadden ze haar zeker gezien. Onmiddellijk kwamen ze weer naar buiten. Ze droegen elk een kruik en brachten die naar de caique. Zeven keer kwamen ze terug. Het ging erg snel. Hun tijd was blijkbaar beperkt.
      Daarna werd het poortje weer op slot gedaan. Een van de drie haalde een pakje sigaretten uit zijn zak en trakteerde de twee anderen. Suzan rook de opstijgende tabakslucht. Uiteindelijk gingen twee van de drie aan boord van het schip. De derde maakte de lijnen los en haastte zich naar boven. Ondertussen vertrok de caique.
      Even later hoorden Suzan en Dimitri een deur dichtklappen en een motor starten. De auto reed weg.
      'Oef! Dat heb je flink volgehouden,' zei hij met gedempte stem.
      'Het scheelde geen haar!' riep Suzan opgelucht. 'Als ze nog een minuut langer waren gebleven, dan had ik van schrik in mijn broek geplast!'
     'Maar goed dat je dàt niet hebt gedaan!' lachte Dimitri. 'Zo’n douche zouden ze niet op prijs hebben gesteld!'
      Terwijl de caique in de verte verdween, lieten ze zich lachend voorzichtig langs de molenwiek naar beneden glijden.
      'Dimitri,' vroeg Suzan, 'heb jij enig idee waar die mannen naartoe zijn?'
      'Ik vermoed dat ze naar een geheime plaats varen om daar de kruiken te vullen.'
      'Waarmee?'
      'Geen idee! Misschien vinden we het antwoord in het derde molentje. Kom!'
      Tien stappen verder stonden ze voor het poortje met de zware grendels. Dimitri had ze meteen gezien. Hij schoof ze voorzichtig weg. Zodra het poortje open was, viel het licht van zijn zaklamp op de scherven. De hele bodem was ermee bedekt.

Hoe is het boek ontstaan?

De eerste ideeën voor dit boek kreeg ik tijdens mijn verblijf op Griekse eiland Leros. Dat was in juli 1992. ‘Het Dolfijnenkind’ was eindelijk verschenen en een volgende publicatie drong zich op. Gelukkig heeft de Griekse muze toen niet lang gewacht om mij te inspireren. Op Leros (Xeros in het boek) vond ik heel wat overblijfselen uit het verleden: amforen op de zeebodem, bunkers en gangen uit de Tweede Wereldoorlog onder de grond, een antieke tempel in de bergen en een verdacht uitziend instituut aan een afgelegen baai. Van de plaatselijke bevolking hoorde ik verschillende vreemde verhalen: over smokkelaars van valse antiek, over een hele oude sekte, over verschrikkelijke wreedheden tijdens de laatste oorlog en over de bijna totale afwezigheid van enige toeristische infrastructuur. Voeg daar nog bij dat ik in een cafeinion (Griekse café) kennis maakte met een Vlaamse vrouw die een zoon had van een Nederlander en die daar samenwoonde met een Griek, en ik beschikte over voldoende ingrediënten om een spannend verhaal te bekokstoven. Net zoals in ‘Het Dolfijnenkind’ bestaan alle plaatsen uit ‘Hekseneiland’ echt. Alleen hebben de plaatsnamen een gelijkluidende naam gekregen.

Patrick Lagrou.

Wat vonden de volwassenen van dit boek?

'Het aardige in de boeken van Patrick Lagrou is dat hij in de opbouw van zijn boek een magisch-realistische sfeer weet op te wekken, maar tegelijkertijd ook een detective- en een reisverhaal aflevert. ‘Hekseneiland’ is voor de jonge lezers beslist een aanrader.' Patrick Cornillie in het ‘Brugsch Handelsblad’.

'Tegen een bijna magische achtergrond bouwt Lagrou een spannend detectiveverhaal op. Alle personages raken door de gebeurtenissen zo met elkaar verweven, dat ze ieder op zich bijdragen tot de ontsluiering van het geheim. Terloops pikken de lezers ook wat informatie mee over de oorlogsgebeurtenissen op het eiland en over een oude, matriarchale cultus die er nog voortleeft. Het verhaal is vlot en met vaart geschreven, maar door de vele gebeurtenissen en intriges blijft de uitwerking van de verschillende personages wat op de achtergrond. Maar spanning is er zeker.' Martine Van de Poel in ‘Lektuurgids’.

En hoe vonden jullie 'HEKSENEILAND'?

KLIK HIER om je eigen mening weer te geven

KLIK HIER om de mening van anderen te lezen