|
Kreten in de mist, het 3de
boek van jeugdschrijver Patrick Lagrou
Even
een voorsmaakje van de tekst?
Wat er vooraf gebeurde: sedert haar aankomst in
Engeland komt Natalja voortdurend in aanraking met het verleden. Meer zelfs, het is alsof
iemand alle touwtjes in handen heeft en haar nu naar zich toetrekt. Eerst biedt ze
weerstand, maar nu geeft ze uiteindelijk toe.
Het duurde bijna een kwartier voordat
de oude Mini Cooper van Doug de omgeving van Kilndown bereikte.
'Normaal doe ik het in vijf minuten,' zei de jongeman,
'maar met zulk smerig weer pas je beter op.'
Natalja knikte. Het autootje vertraagde en kwam een eind verder
tot stilstand.
'Kijk, hier begint de Moor
Drive. Ik zet je hier af, want als ik dat smalle landweggetje oprij, wordt
het moeilijk om te keren. Met dit weer zit je in de greppel voor je het
weet.'
'Hoeft ook niet, de rest
doe ik wel te voet. Ik ben al heel blij dat u me zo ver wilde brengen.'
Natalja stapte uit en bedankte de chauffeur.
'Nog iets,' voegde Doug eraan toe,
'ik weet niet bij wie je moet zijn. Maar mocht je aan de linkerkant voorbij
een groot, vervallen huis komen, loop dan vlug door.'
'Waarom?'
'Ik heb gehoord dat het
daar niet pluis is.'
Natalja kreeg een vreemd voorgevoel. Even dacht ze eraan om weer
in te stappen, maar ten slotte gooide ze het portier dicht. De Mini Cooper trok op en in
een wip werden de twee rode achterlichten opgeslokt door de mist. Ze hoorde het
motorgeluid langzaam wegsterven, en toen was alles stil. Natalja keek nog eens naar het
paaltje met het straatnaambordje. Het zag er oud en versleten uit. Het ogenblik daarop
sloeg ze het landweggetje in. Ook hier vormde de weg haar enige leidraad. Voor de rest was
Natalja omgeven door schrale weiden die op een steenworp afstand langzaam overvloeiden in
een grijs mistgordijn. Oude beuken staken hun takkenkrans als dreigende vingers in de
lucht. De heide lag er leeg bij. Alleen de rauwe kreet van een onzichtbare kraai
verstoorde enkele keren de stilte.
Tien minuten later was Natalja nog altijd geen huis tegengekomen.
Ze vroeg zich zelfs af of er langs deze landweg wel iets stond. Toen hoorde ze het. Het
leek op een zacht gedreun. Na enkele passen hield ze stil en luisterde aandachtig. Het
waren de zware klanken van een orgel. De melodie leek op een trage mars en klonk diep
weemoedig.
Gedreven door nieuwsgierigheid vervolgde Natalja haar weg. De
orgelklanken werden luider. Kort daarop doemde uit de mist het silhouet van een groot,
vervallen huis op. Ze herkende het meteen en dacht aan de woorden van Doug. Uit die grijze
massa kwam die droevige melodie. Maar voor de rest was er niets te zien dat op enige
bewoning wees.
Natalja beefde als een riet en versnelde haar pas. Op het moment
dat ze het hek voorbijliep, wist ze het. Dit was het adres waar ze moest zijn.
Hijgend van opwinding stond ze stil. Ondertussen dreunde het
orgel onverstoord verder. Nu moest het gebeuren. Hierbinnen lag het antwoord op al haar
vragen. Ze kwam tenslotte van ver en terugkeren zou absurd zijn... Het waren allemaal
argumenten die Natalja naar boven haalde om toch maar door te zetten. Want eigenlijk was
ze bang. Bang voor de vreemde situatie, maar ook bang voor de waarheid. Het moment daarop
duwde ze het traliehek open en liep door de voortuin. Die zag er helemaal verwaarloosd
uit. Alle luiken van het huis waren dicht. Bij de voordeur stopte ze. Die had in geen
jaren geen verf meer gezien. Toen ze opkeek, stond ze oog in oog met een grijnzende
duivel. Die hield in zijn bek een zware ring. Dat was de deurklopper. Terwijl de
orgelklanken haar trommelvliezen pijnigden, nam Natalja de zware klopper vast. Haar hele
lichaam trilde. Met een dreun kwam de bronzen ring neer. Het orgelgeluid stopte. Een
steenuil fladderde van onder de dakgoot weg. En toen viel de stilte als een loodzware
deken over de omgeving. Natalja moest zich tot het uiterste inspannen om niet weg te
rennen. Opeens zag ze door het matte glas van de voordeur een klein lichtpuntje. Het
danste en werd groter en groter. Natalja wist dat het naar haar toe kwam. Met een schok
kwam de deur in beweging. Een schurend geluid weerklonk en drie zwarte katten staken hun
kop naar buiten.
'Kom maar binnen,' zei de schorre stem,
'ik verwachtte je.' |
Hoe is het boek ontstaan?
Dit verhaal is er gekomen door de combinatie van twee
verschillende inspiratiebronnen. Enerzijds heb ik nog steeds een grote interesse voor de
geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog (dit had ook gevolgen voor
‘Hekseneiland’). Maar waar mijn aandacht vooral naar uitgaat is het dagelijkse
leven van de gewone mens tijdens die vreselijke oorlogsjaren. Zo ook naar wat de Vlaamse
kustbewoners (mijn eigen streek) tijdens het begin van die oorlog meemaakten. Velen zijn
toen naar Engeland gevlucht en zijn daar minstens vier jaar gebleven. Hoewel ze daar geen
bezetting van de Duitsers hebben gekend, hadden ook zij het niet gemakkelijk. Sommigen
hebben bijzonder vreemde dingen meegemaakt. En daarvan heb ik dankbaar gebruikgemaakt. De
tweede inspiratiebron is het gegeven reïncarnatie, een begrip dat voor velen onder ons
nog steeds exotisch klinkt, maar in feite dichter bij ons staat dan we denken. De laatste
jaren wordt daar steeds meer aandacht aan besteed. Het uitgangspunt van reïncarnatie is
dat men achtereenvolgens meerdere levens heeft. In het verhaal probeer ik hiermee het
heden aan het verleden te koppelen waardoor uiteindelijk een oud raadsel wordt opgelost.
Het verhaal speelt zich af in
Kent (in het zuiden van Engeland), een streek die ik al vele keren bezocht heb. De typisch
Engelse sfeer is dan ook overal in het verhaal aanwezig. Een extra dimensie heb ik
proberen toe te voegen door wat tekst van de twee bekendste liedjes van Vera Lynn te
citeren:'The White Cliffs of Dover' en ‘We’ll meet again’. Wie die sfeer
nog duidelijker wil proeven moet maar eens een verzamel-cd met haar oorlogsliedjes op de
kop proberen te tikken en die afdraaien tijdens het lezen van ‘Kreten in de
mist’. Ook een must voor wie het boek graag heeft gelezen. Tijdens het schrijven heb
ik de cd voordurend gedraaid.
WIL JE EEN FRAGMENT VAN HET
LIEDJE HOREN?
KLIK DAN OP DE FOTO HIERONDER
THE WHITE
CLIFFS OF DOVER
'There'll
be blue birds over
The White Cliffs
of Dover,
Tomorrow, just
you wait and see.
There'll be love
and laughter
And peace ever
after,
Tomorrow, when the world'll be free...'
Patrick Lagrou. |
Wat vonden de volwassenen van
dit boek?
'De sterkte van dit verhaal ligt vooral
in de grote evocatiekracht van Lagrou. Hij heeft gevoel voor het creëren van een bepaalde
sfeer, hij beschrijft zowel zijn personages als de omgeving levendig en gedetailleerd, de
historische situering is correct en zijn dialogen zijn vlot en reëel. Je zit als lezer
middenin het verhaal en je voelt achter die hele evocatie een persoonlijke gedrevenheid en
theorie zitten. Wat die theorie echter precies inhoudt, dat blijft te vaag voor een jonge
lezer die alle ‘geheimzinnige’ gebeurtenissen veeleer op hun spanningswaarde zal
interpreteren. Daaruit haalt het verhaal trouwens zijn kracht. Hoe dan ook, de vertelkunst
van Patrick Lagrou zal weer veel lezers vanaf 12 jaar een leuke leesavond bezorgen én hen
laten genieten van de onweerstaanbare Engelse sfeer waarvan het boek doordrongen is.'
Jet Marchau in ‘Jeugdboekengids’.
'Patrick Lagrou is gefascineerd
door irrationele en mysterieuze krachten. Ook in zijn nieuwste boek. ‘Kreten in de
mist’ giet een magische sfeer in een spannend verhaal en weet de lezer voortdurend in
de ban te houden.' Een verslaggever in ‘Elga’.
'Zowel collectieve dromen ’s nachts, als visioenen
overdag en allerlei voortekenen spelen een grote rol in dit mysterieuze en toch wel
spannende avonturenverhaal. De kleurige omslagtekening roept gespannen leesverwachtingen
op: een figuurtje op een verlaten kerkhof onder een grijs wolkendek. Pretentieloos
misschien, maar wél boeiende jeugdlectuur.' A. Devos in ‘NBLC’.
'Het sfeervolle, mysterieuze verhaal gaat over herinneringen
aan de oorlog, over dromen en wat er precies gebeurd is in het verleden. Een mooi,
avontuurlijk leesboek met een verrassend slot.' Een verslaggever in het
‘Nieuwsblad van het Noorden.’ |
Wat vond
de Kinder- en Jeugdjury van 'Kreten in de Mist'?
'Ik vond 'Kreten in de Mist'
een heel mooi boek. Soms is het spannend, soms is er blijdschap of
droevigheid.'
'Het is een spannend boek. Ik
heb het in één ruk uitgelezen, dat doe ik normaal niet. Het is meeslepend
van het begin tot het einde.'
'Het was een tof boek omdat
het zo spannend was. Ik vond het ook een goed einde, je weet ongeveer hoe
het met hen verder zal gaan.'
'Het is een heel goed boek.
Het is spannend en een beetje romantisch. Als je in het begin leest ben je
zo nieuwsgierig naar wat er gaat komen en wil je het meteen ook uitlezen.
Dat heb ik dan ook gedaan.'
'Kreten in de Mist is een
spannend, mysterieus boek waarin de geschiedenis zich steeds herhaalt. Dit
is een keizalig boek.'
'De taal is vlot en eigentijds
en vooral de sfeer op de kliffen is prachtig voorgesteld. Ik voelde die mist
zowat...'
'Net een puzzel. Een voor een
vallen de stukjes in elkaar en dat maakt je nieuwsgierig. Je vraagt je af
hoe het boek zal eindigen, met als gevolg dat je niet meer kan stoppen tot
je het boek helemaal hebt uitgelezen.' |
Terug naar de BIBLIOTHEEK
|
