Even een voorsmaakje van de tekst?
Wat er vooraf gebeurde:
Kevin verbleef
al één nacht op het kasteel. Wat toen gebeurde, drong nauwelijks tot hem door. Deze keer
krijgt hij echter de volle lading.
Twaalf lange slagen weerklonken doorheen het hele kasteel.
De staande klok in de grote ridderzaal liet elk uur van de dag duidelijk
horen. Zelfs als dat midden in de nacht was.
Kevin die in zijn bed lag, had ze stilletjes meegeteld. Sinds hij onder de wol was
gekropen, had hij nog geen oog dicht gedaan. Enerzijds was hij nog altijd dolblij dat hij
hier mocht blijven logeren totdat de familie Gibson terug kwam. Anderzijds bekroop hem
steeds meer dat onaangename gevoel dat er hier iets niet pluis was. Vooral nadat hij net
voor het slapengaan nog eens door het raam had gekeken. Zouden er in dit kasteel dan toch
spoken zitten. Of had mevrouw Witch slechts een loopje met hem willen nemen? Wat hij
gisterenavond hier in zijn kamer had meegemaakt, was dat alleen maar een koude wind
geweest die toevallig doorheen het kasteel waaide? Of was het dan toch een of andere geest
die zijn kamer was binnengekomen om zijn kleren te verstoppen? Aan die laatste
mogelijkheid had hij vanochtend nooit gedacht. Maar nadat hij vanavond nog enkele
hoofdstukken uit dat oude boek had gelezen, begon hij opeens helemaal anders te denken.
‘Wanneer geesten in je omgeving komen, dan daalt de temperatuur opeens heel
gevoelig,’ stond er in dat boek. ‘Het is alsof er een ijzige koude zich van je
meester maakt.’
Precies op dat ogenblik hoorde Kevin een klik, gevolgd door een ellendig traag schurend
geluid. Om een of andere onbekende reden was de deur van zijn slaapkamer net zoals
gisterenavond opnieuw uit zijn slot gesprongen. Langzaam, heel langzaam ging de deur open.
Kevin voelde hoe de rillingen over zijn lijf begonnen te lopen. In geen tijd was hij
bedekt met kippenvel. Alle haartjes op zijn lichaam gingen rechtop staan.
Tegelijk kreeg hij het ijzig koud. Het was alsof iemand met een kille adem zich over
hem heen boog.
Hij kon het wel uitschreeuwen van angst, maar durfde nog net niet. In de plaats daarvan
kroop hij zo diep mogelijk onder de dekens weg, totdat hij voelde dat hij niet meer verder
kon. Hij had het voeteneind bereikt.
Nu begon het angstzweet hem uit te breken. Hij besefte dat hij zich nu in een bijzonder
kwetsbare positie bevond. Het was een beetje zoals een struisvogel die zijn kop in het
zand stak. Niettemin voelde hij zich nu een stuk veiliger dan daarnet.
Totdat er opeens beweging in zijn dekens kwam…
Langzaam, heel langzaam, schoven ze naar beneden. Het ging traag, tergend traag, zonder
dat het ook maar één moment ophield. Kevin hoefde niet meer te twijfelen. Iets of iemand
trok zijn dekens naar beneden. Straks zou hij helemaal bloot liggen, overgeleverd aan wie
of wat er zijn kamer was binnengeslopen.
Heel lang zou het nu niet meer duren. Zijn dekens waren al voor meer dan de helft
weggeschoven. Toen begon Kevin zich te verzetten. Met beide vuisten probeerde hij de
dekens vast te grijpen en tegen te houden. Maar het was tevergeefs. De krachten die het
blijkbaar op hem hadden gemunt, waren veel sterker.
Bijna huilde hij het uit. Maar uiteindelijk moest hij dan toch loslaten en traag gleden
de dekens nu helemaal van zijn lichaam weg.
Onmiddellijk voelde hij hoe een bijna polaire kou zijn lichaam omhulde. Om zich te
beschermen, had hij zich zo klein mogelijk gemaakt. Zijn gezicht probeerde hij diep in
zijn matras te begraven. Elk moment zou dat iets of iemand hem nu aanraken. Of erger.
En toen gebeurde het. |
