Offer in de Andes

TEKSTFRAGMENT:

Wat er vooraf gebeurde: na een bezoek aan een sjamaan vlakbij het Titicacameer in de Andes, is Marijn op een heel eigenaardig feest terechtgekomen. Er hangt iets dreigends in de lucht. Bovendien voelt Marijn zich niet meer zo goed. Toch is de jongen verplicht daar te blijven. Het zit er dik in dat hij op deze plaats iets heel belangrijks te weten komt.

De fanfare bleef alsmaar hetzelfde deuntje spelen. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. Het was alsof de muzikanten nooit in hun leven iets anders hadden geleerd. Of was het misschien het brouwsel dat nu begon te werken? Was hij opeens niet meer in staat de ene melodie van de andere te onderscheiden?
      Toch wist Marijn bijna zeker dat het dat niet was. Maar dat hij sinds een halfuur in een soort roes terecht was gekomen, viel niet te ontkennen. Het was al begonnen toen hij op zijn beurt de heuvel was afgedaald. Even voordien had hij de kleine cavia de vrijheid gegeven. De jongen had immers niets om het beestje in op te bergen.
      Op het moment dat hij de ruïnes van de tempel van Pilko Kaina bereikte, zat het drankje al flink in zijn hoofd. Het was net alsof hij over dikke matrassen wandelde. Toen vreesde hij al dat die San Pedrocactus een of andere hallucinerende werking had. Dat kon hij nu missen als kiespijn. Toch was Marijn vast van plan om door te gaan.
      Gebruik makend van de duisternis, begaf hij zich eerst naar de barakken. Het kostte hem meer moeite dan normaal om de plaats terug te vinden waar Chouchou bij de rooster tot stilstand was gekomen. Maar in tegenstelling tot vorige keer, was de jongen niet op zijn stappen teruggekeerd. Na wat zoekwerk vond hij een de toegang tot de barak en drong hij er binnen. Dankzij de zaklamp die hij speciaal daarvoor had meegenomen, vond hij gemakkelijk zijn weg. Die leidde naar een ondergrondse ruimte die kon worden afgesloten. Op de grond lag een vuile matras en de resten van een maaltijd. Alles wees erop dat er iemand had vastgezeten. De enige frisse lucht die in die ruimte binnen kon stromen, kwam via die ene rooster. Wie kon Chouchou hier gisteren hebben gevonden?
      Een antwoord had Marijn nog steeds niet gevonden. De vraag bleef maar door zijn hoofd spoken. Ook toen hij de rand van de bouwwerf bereikte. Maar dat was niet het enige dat zijn hoofd op hol deed slaan. Het cactussap werkte alsmaar heviger. Marijn kreeg steeds meer moeite om zich te concentreren. Straks beging hij nog een fout en kregen ze hem in de gaten.
      Zo behoedzaam mogelijk sloop hij dichterbij. De bodem van de bouwput baadde in het licht van de schijnwerpers. Maar die produceerden tegelijk zoveel slagschaduw dat het voor hem helemaal niet moeilijk was om zich te verschuilen.
    Uiteindelijk bereikte hij een plaatsje van waaruit hij alles mooi in de gaten kon houden. De toestand zou ideaal zijn geweest als hij niet van die cactus had gedronken. Want die kreeg hem steeds meer in zijn greep. Toch was Marijn van plan om tot het uiterste te gaan. Hij wist niet hoe het kwam, door al die krioelende mensen, door het deuntje dat maar niet ophield of door dat brouwsel, maar hij moest opeens weer denken aan de woorden van Mama Louka. Alles wees erop dat dit het moment was dat zij voor ogen had. Daarvoor was hij hierheen moeten komen. Of vergiste hij zich?
    Ondertussen bleef de massa beneden maar doorgaan met dansen. Mannen in zilverkleurige kostuums. Net metalen harnassen. Met op hun hoofd een hoed met lange, veelkleurige pluimen. Vrouwen in kleurrijke klederdracht met het eeuwige bolhoedje op de kruin. Normaal gedroegen deze indianen zich stil en ingetogen. Maar nu waren ze een en al uitbundigheid. Zowel mannen als vrouwen. Ongetwijfeld hadden ze veel gedronken. En die coca zou er ook wel voor iets tussen zitten. Overal werd er met confetti en serpentines gegooid. Vuurwerk werd afgestoken en voetzoekers aan het knallen gebracht. Het zag er een fantastisch mooi feest uit. Ware het niet dat er los tussen die opgezweepte menigte nog vier sneeuwwitte lama’s rondliepen.
      Marijn besefte meteen wat er de vier dieren te wachten stond. Dit waren de laatste momenten dat de arme beesten nog van hun vrijheid konden genieten. Want in een van de uithoeken van de bouwput had de jongen een vertrouwde figuur herkend. Het was Don Maximo. Hij had het kunnen denken. De man wette een reusachtig slagersmes.
    Terstond brak bij Marijn het angstzweet uit. Het was alsof hij zichzelf niet meer onder controle had. Had die door elkaar wriemelende massa hem dan toch te pakken gekregen? Was het dat zichzelf herhalende deuntje dat hem begon te hypnotiseren? Was het omdat het tot hem doordrong dat hier straks bloed zou vloeien? Of was het uiteindelijk toch dat cactussap dat door zijn hoofd raasde?
      Marijn werd nu helemaal duizelig. Hij wilde overeind komen, maar hij kon niet meer op zijn benen staan. Stel je voor dat ze hem nu in deze toestand betrapten. Hij zou niet meer in staat zijn te ontsnappen.
      Precies op dat moment klonk achter hem een vertrouwde stem.
    ‘Wel wie we daar hebben. Dat is lang geleden dat wij elkaar nog eens zagen. Eigenlijk had ik nooit durven hopen dat we elkaar nog eens zouden ontmoeten. Maar blijkbaar ben je deze keer mooi in de val gelopen …’

HOE IS HET BOEK ONTSTAAN?

Om dit verhaal te kunnen schrijven, heb ik in het voorjaar van 2003 een grote reis door Zuid-Amerika gemaakt. Ik was daar vroeger al enkele keren geweest. Toch wilde ik alle plaatsen die in dit verhaal zouden voorkomen, nog eens van heel dichtbij meemaken. Net zoals in het verhaal met Marijn, begon deze reis in het noorden van Chili, trok ik verder door Bolivia en Peru, en eindigde de tocht in Ecuador. Op alle plaatsen uit het boek ben ik dan ook geweest. Die plaatsen bestaan dus ook echt. Voor meer informatie over de hele reis, KLIK HIER . Het is tijdens deze reis dat ik het plan heb opgevat om nog eens vijf boeken over het dolfijnenkind te schrijven.

‘Offer in de Andes’ is dus het derde verhaal in deze nieuwe reeks van vijf. Het is ook het eerst van allemaal verschenen, nl. in 2006. Het was mijn bedoeling om de lezer in het ongewisse te laten. Want voordien was er al veel gebeurd, en nadien zou er ook nog veel gebeuren. Hoe het allemaal zo ver is kunnen komen, kan men lezen in ‘Red de dolfijnen!’ en ‘Dolfijnen vrij!’. Dit laatste boek verschijnt echter pas in 2008.

‘Offer in de Andes’ is ook het verhaal waarin een van de hoofdfiguren uit bijna alle vorige boeken van het dolfijnenkind, zal verdwijnen…

Patrick Lagrou.