Op 1350 meter van Stuivekenskerke:

 

de omgeving van de SCHILDERSBRUG

 

Bij het begin van de 'Groote Oorlog' stonden er net voorbij de Schildersbrug 3 gebouwen: een hoeve die nu totaal verdwenen is, herberg De Karpel en een hoevetje dat na de oorlog werd heropgebouwd. Die laatste 2 zijn in het verhaal belangrijk. Vooral omdat ze ook tussen 2 wegen lagen: de oude aardeweg en de nieuwe steenweg.

 

DE SCHILDERSBRUG VROEGER EN NU

De smalle brug werd tijdens de IJzerslag vernield en nadien vervangen door een noodbrug.

De nieuwe steenweg richting Pervijze Dezelfde weg richting Schoorbakke

 

De hele omgeving tijdens de oorlog en vandaag:

 

Van 1914 tot 1918 zou de hele omgeving van de Schildersbrug een zwaar versterkte plaats worden. Die werd toen 'De Grote Wacht nr. 3' genoemd.

 

Herberg De Karpel en de Grote Wacht nr.3 in de maanden na de IJzerslag (winter 1914-15)

De onderste foto werd genomen van op het station van Pervijze. Daar lag ook het kruispunt van de steenweg met de spoorwegberm. In de verte (900 m.) kon men de ruďnes van herberg De Karpel zien liggen. Daar zou in de volgende jaren de Grote Wacht nr. 3 met zandzakjes tot een waar bolwerk worden uitgebouwd.

 

De versperringen richting Schoorbakke:

 

Opname 6 De precieze plaats van de Grote Wacht nr. 3 tijdens de oorlog en vandaag.

Aan de andere kant van de versperring met zandzakjes werden enkele tientallen meters verder, richting Schoorbakke, verschillende rijen Friese ruiters met prikkeldraad opgesteld.

 

Grote Wacht nr.3 in de winter van 1915-16

Beide foto's werden op hetzelfde ogenblik genomen. Die ene kruiwagen (rood pijltje) is blijven staan, evenals het toilethokje (wit pijltje). Omdat het water hoger stond dan de weg, hebben de soldaten met balken een loopbrug gemaakt (geel pijltje). Aan hun uniform (Adrianhelm en kaki) is te zien dat de foto ten vroegste in het najaar van 1915 werd gemaakt. Ook herberg De Karpel werd ondertussen zwaar toegetakeld. Zeker als je vergelijkt met foto's 4 en 5 van 'n jaar eerder. En let ook eens op de hoefijzervormige versperring van zandzakjes over de weg (blauwe pijltjes).

 

Grote Wacht nr.3 tijdens een volgende winter

Ook deze 2 foto's werden tegelijk genomen. Voor de linkerfoto stond de fotograaf rechts van het toilethokje (wit pijltje). Dat de opnames uit een volgende winter komen, is te zien aan de omgeving. Op een muurtje na (rood pijltje) is herberg De Karpel nu helemaal verdwenen en bedolven onder zandzakjes. Ook een aantal bomen is gesneuveld en er is nu overal prikkeldraad. Toch gaat het nog steeds om dezelfde plaats. Vergelijk eens de bomen in de verte met deze op de vorige foto's!

 

WAT ER OOK NOG NA 1914 VERDWEEN:

1. De hoeve aan de andere kant van de steenweg

Elke keer als de boer gaat ploegen, komen er weer overblijfselen uit de oorlog boven: stukken baksteen en dakpan, maar ook veel andere voorwerpen. En onvermijdelijk ook oorlogsmunitie, vooral in de richting van de Grote Wacht. Het mooiste stuk was natuurlijk het naamplaatje van de echte soldaat Benaerts. De foto boven rechts is mogelijks deze van de verdwenen hoeve.

2. De oude aardeweg

Op een kaart van 1841 (uit de 'Atlas der Buurtwegen') is de oude aardeweg nog mooi te zien. Ook de verbindingsweg is nog niet aangelegd. En café De Karpel was vanaf de 2 wegen toegankelijk.

Waar vroeger de oude aardeweg liep, wordt hier door de gele pijltjes aangegeven.

 

EN WAAROM OOK HIER NIET ???

Al bijna 30 jaar staan er op tientallen plaatsen in de Westhoek mooie, ruitvormige naamstenen. Die werden daar gezet door de provincie West-Vlaanderen. Bijna elke keer gaat het om plaatsen die in de 'Groote Oorlog' belangrijk waren. Het is daarom bijna onbegrijpelijk dat een van de belangrijkste, de Grote Wacht nr. 3 aan de Schildersbrug, over het hoofd werd gezien.

 

 

Wie van de Schildersbrug, de Grote Wacht nr. 3 of herberg De Karpel nog andere foto's (gewone of vanuit de lucht) heeft of ook kaarten en mij die wil laten zien, dan zou ik hem daarvoor heel dankbaar zijn. Hij of zij mogen altijd met mij contact opnemen.

 

 

 

 

 

webdesign by patrick lagrou