Toen de oprukkende Duitsers vanuit Keiem de IJzer bereikten, was de oude brug van Tervate reeds door de Belgen vernield.

Op 160 meter van de moderne brug lag de oude van voor 1914. In het landschap is dit gemakkelijk te zien aan de straatkeien die nog langsheen de rechteroever liggen, aan de twee bruggenhoofden die uitsteken en aan de ruitvormige naamplaat die de provincie West-Vlaanderen daar heeft gezet.

Vanaf de ochtend van donderdag 22 oktober 1914 werd alles in het werk gesteld om de Duitsers die 's nachts in de Bocht van Tervate over de IJzer waren geraakt, terug te drijven. Vanuit Stuivekenskerke vertrok een eerste troepenmacht links langsheen de Viconiastraat tot ze ter hoogte van Tervate kwamen. Dan stormden de soldaten de velden en de weiden in. Een andere troepenmacht probeerde via Tervate de vijand te verdrijven.

In de late middag van donderdag 22 oktober 1914 werd door majoor Henri d'Oultremont en zijn Grenadiers de ultieme poging ondernomen om de Duitsers weer naar de IJzer terug te drijven. Het moedige optreden van de majoor had tot gevolg dat de ene Duitse linie na de andere werd doorbroken. Maar net op het ogenblik dat ze bijna de oever van de IJzer bereikten, werd de majoor dodelijk getroffen. Dit betekende het einde van de stormloop.

Dit monument zou staan op de plaats waar majoor Henri d'Oultremont en de meeste van zijn Grenadiers zouden zijn gesneuveld toen ze de oever van de IJzer bijna hadden bereikt.

Na de Slag van Tervate lag voor de Duitsers de weg open om in geen tijd kasteel Vicogne en Stuivekenskerke in te palmen. Maar het opkomende water zou er ten slotte voor zorgen dat ze zich een week later tot op die twee plaatsen mochten terugtrekken.