Wat er vooraf gebeurde: de lang verwachte aardbeving
slaat eindelijk toe. Marijn en Talitha worden achtervolgd en vluchten doorheen een
reusachtig aquarium met gigantische glazen wanden...
Toen rommelde het opnieuw. Talitha en Marijn
waren al bijna aan het einde van de tunnel. Met een schok kwam de roltrap tot stilstand.
Ze hoorden een hels gekraak. Aan de andere kant van de tunnel hadden de wanden het
begeven. Het water gulpte naar binnen. 'Rennen voor je leven!' brulde
Marijn. Hij keek nog een keer achterom en zag hoe de vijf bewakers door het woeste water
werden meegesleurd. Gelukkig hadden hij en Talitha nog een kleine voorsprong. Toen ze de
glazen kinkhoorn bereikten, waren ze al nat tot boven hun knieën. Terwijl de tunnel
volliep met schuimend water en haaien, renden ze naar boven. Het viel hen onmiddellijk op
dat er ook hier water naar beneden liep. Eenmaal in de ronde zaal wachtte hen een
verrassing. De grote, glazen diamant was op diverse plaatsen opengebarsten en leeggelopen.
De inktvis was verdwenen. 'Nog één die de vrijheid heeft
gekozen,' riep Marijn. 'Hopelijk komen we hem niet
tegen,' reageerde Talitha. Kort daarop bereikten ze de lange, brede
gang met het kunstmatige koraalrif. Ook hier sijpelde het water al op vele plaatsen door.
Toch schonken ze er nauwelijks aandacht aan. Met hun hoofd zaten ze al een eind verderop.
Ze begaven zich immers naar de gevaarlijkste doorgang die nog op hun weg lag: de donkere
tunnel onder het aquarium van de witte haai.
Op
aanvraag. Door het succes van 'Het Dolfijnenkind' kreeg ik stapels
brieven binnen. Vele lezers hadden zo van het boek genoten dat ze er
een vervolg op wensten. Dezelfde wens kwam naar voren tijdens de
lezingen die ik in scholen en bibliotheken gaf en
tijdens signeersessies. Aanvankelijk dacht ik er niet aan om Marijn en
Derby een nieuw avontuur te laten meemaken . Maar het lezerspubliek wist me uiteindelijk te overtuigen.
Ik beloofde er diep over na te
denken. Pas als ik een onderwerp vond dat minstens een even goed boek
als 'Het Dolfijnenkind' zou opleveren, zou ik eraan beginnen. Toen dacht
ik aan de beruchte
blauwe gaten
van de Bahamas. Tijdens de twee
jaren die ik op Long Island doorbracht, dook ik in tientallen van die
putten. Ik verkende,
bestudeerde en filmde ze. Zij moesten, het decor van het nieuwe verhaal
worden. Drie jaar na 'Het Dolfijnenkind' was het zover. 'Het Monster uit de
Diepte' lag in de boekhandel. Een goed jaar later was het al aan zijn derde
druk toe en werd het op zijn beurt door de Kinder- en Jeugdjury bekroond.
'Het is een zeer spannend jeugdboek dat ook de thema’s
vriendschap en beschermde diersoorten behandelt.' Een verslaggever in
‘Kik’.'
'Het is een avonturenboek dat in zestien hoofdstukken
chronologisch wordt opgebouwd. De spanning wordt er goed ingehouden en als lezer volg je
de gedachten en gevoelens van Marijn. Je krijgt ook een goed beeld van het diepzeeduiken,
de bescherming van de bedreigde diersoorten en de machtstrijd en het geld dat daar
dikwijls komt bij kijken. Ook lezers die ‘Het Dolfijnenkind’ niet gelezen
hebben, kunnnen dit boek volledig begrijpen. Het zal hen misschien zodanig aanspreken dat
ze ook ‘Het Dolfijnenkind’ willen lezen.' Hilde Umans in
‘Klapper’.
'Met ‘Het Monster uit de Diepte’ scheert de auteur
andermaal hoge toppen. Het boek is één van de weinige gevallen waar een vervolg
(minstens) het eerste deel evenaart.' Jeroen Decuyper.
'Spannend, spannend
en nog eens spannend. Je kon gewoonweg niet stoppen met lezen. Als ik Marijn
was, zou ik al drie hartinfarcten hebben opgelopen.'
'Het is een heel mooi
boek. Het verhaal is goed gevonden, vooral dat met die roze dolfijn. Het
eerste boek over Marijn heb ik nog niet gelezen, maar ik ga het vast en
zeker eens opzoeken in de bibliotheek.'
'Patrick Lagrou mag
nog meer van die boeken schrijven omdat het goede boeken zijn. Maar ook
omdat men ze gemakkelijk kan lezen, ik bedoel jong en oud.'
'Het boek is een zeer
geslaagde opvolger voor 'Het Dolfijnenkind''
'Ik heb uit zijn boek
veel geleerd over duiken en de onderwaterwereld.'
'Dit is het mooiste
boek dat ik ooit gelezen heb. Ik hou zelf heel veel van dolfijnen en
soortgenoten.'
'Ik hou eigenlijk
niet van fantasierijke boeken, maar dit was fantastisch.'
'Het is een zeer mooi
boek. Ik vind het fijn dat hij echte dingen gebruikt.'
'Patrick Lagrou
schrijft heel goede boeken, legt alles goed uit en het boek is nooit saai.'
'Het avontuurlijke
primeert maar er is ook plaats voor het geheimzinnige van de cultuur op de
Bahamas en de natuur.'
'De gebeurtenissen in
het Marinarium zijn heel spannend; die scènes deden me even denken aan
Jurassic Park.'
Op
aanvraag. Door het succes van 'Het Dolfijnenkind' kreeg ik stapels
brieven binnen. Vele lezers hadden zo van het boek genoten dat ze er
een vervolg op wensten. Dezelfde wens kwam naar voren tijdens de
lezingen die ik in scholen en bibliotheken gaf en
tijdens signeersessies. Aanvankelijk dacht ik er niet aan om Marijn en
Derby een nieuw avontuur te laten meemaken . Maar het lezerspubliek wist me uiteindelijk te overtuigen.
Ik beloofde er diep over na te
denken. Pas als ik een onderwerp vond dat minstens een even goed boek
als 'Het Dolfijnenkind' zou opleveren, zou ik eraan beginnen. Toen dacht
ik aan 
de beruchte
Tijdens de twee
jaren die ik op Long Island doorbracht, dook ik in tientallen van die
putten. Ik verkende,
bestudeerde en filmde ze. Zij moesten, het decor van het nieuwe verhaal
worden. Drie jaar na 'Het Dolfijnenkind' was het zover. 'Het Monster uit de
Diepte' lag in de boekhandel. Een goed jaar later was het al aan zijn derde
druk toe en werd het op zijn beurt door de Kinder- en Jeugdjury bekroond.
