TEKSTFRAGMENT:

Wat er vooraf gebeurde: Marijn en Talitha zijn die dag met de rubberboot vertrokken voor een picknick op een afgelegen strandje. Daar worden ze echter gestoord door de eigenaar van een nabijgelegen terrein en door hem in zee gedreven. Maar niet zo veel later raakt de motor vast in het sargassowier...

Opnieuw kwam hij boven water. De wieren lagen over hem heen. Marijn zag eruit als een zeemonster. Normaal zou Talitha hier hartelijk om gelachen hebben. Maar de toestand was nu veel te ernstig.
            ‘De breekpen is gesneuveld,’ zei hij.
            ‘Op zichzelf geen ramp. Maar we kunnen niet meer weg.’
            Talitha hielp hem terug in de boot klauteren. Marijn trok zijn duikmasker af. Hij was woest.
            ‘Allemaal door de schuld van die smeerlap!’ riep hij kwaad. ‘We hadden samen zo’n mooie middag kunnen beleven. En hij heeft dat verknald. Waarom kon hij ons niet met rust laten? Zaten we hem in de weg? Hadden wij hem iets misdaan? Maar nu staat hij bij mij flink in het krijt, hoor. Ik zal het daar zeker niet bij laten. Dat kan ik hem garanderen. Ik krijg hem nog wel te pakken en dan laat ik hem zijn hoed opeten. Goed geweten!’
            ‘En dan?’ vroeg Talitha.
            Het meisje moest zich inhouden om het niet uit te proesten. Dat gebeurde elke keer wanneer Marijn zich kwaad maakte. Ze kon er niets aan doen. Het werkte gewoon op haar lachspieren. Toch wist ze dat hij dat nodig had. Uitrazen was voor hem de beste manier om zijn woede te verwerken. Daarna was hij weer de ouwe en kon hij de draad weer gemakkelijk opnemen.
            ‘En dan?’ riep Marijn. ‘En dan …’
            De jongen aarzelde.
            ‘Welja, dan zien we wel. Maar ondertussen moeten we wel een oplossing vinden om hier weg te raken. Ik heb niet veel zin om hier de hele nacht door te brengen. Jij?’
            Talitha knikte en glimlachte tegelijk. De bui was over.
            Het bleef even stil. Toen zei Marijn: ‘Ik zie maar een enkele oplossing om hieruit te raken,’ zei hij. ‘Ik hulp ga halen.’
            ‘Maar we zitten meer dan een halve kilometer diep in zee,’ riep Talitha, ‘en het is uitgesloten om te zwemmen doorheen dat wier. Je had het daarnet al moeilijk om de andere kant van de boot te bereiken.’
            ‘Dat is juist,’ zei Marijn. ‘Maar gelukkig heb ik ook mijn snorkelmateriaal meegenomen. Nu kan ik iets anders doen dan zwemmen.’
            ‘Ga je misschien vliegen?’ vroeg het meisje halflachend.
            ‘Nee, en ik zal er ook niet overheen lopen. Maar ik kan nog altijd duiken.’
            ‘Toch geen halve kilometer?’
            ‘Natuurlijk niet! Maar niets of niemand belet mij elke twintig meter weer boven te komen om lucht te happen. Zeehonden doen het toch ook op die manier? En daarbij leggen ze lange afstanden af onder water. Dus …’
            Talitha knikte opnieuw.
            ‘Maar wat doe je als je het strand bereikt?’ vroeg ze. ‘Of ben je die kerel al vergeten?’
             ‘Helemaal niet. Daarom zal ik proberen zo ver mogelijk van hem vandaan aan land te gaan. Daarna wacht er mij nog een trektocht van vele kilometers. Eerst langs de kust en dan doorheen de bush. Tot aan de hoofdweg. Daar zal iemand me wel oppikken.’
            ‘En ondertussen blijf ik hier alleen achter?’ vroeg Talitha.
           ‘Ik vrees dat we geen andere keuze hebben. Jij hebt niets mee om te snorkelen. Dus …’
            ‘Je hebt gelijk,’ zei het meisje. ‘Hier zit ik nog tamelijk veilig. Zelfs wanneer het donker wordt. Want je zult wel niet snel terug zijn.’
            ‘Dat vrees ik. Maar hier kan jou vannacht niets overkomen. Ik kan me niet indenken wat.’
             Maar toen dacht Marijn aan wat die meneer Wagner hem had verteld. Stel dat die vent nu eens gelijk had en dat er met dat wier ook nog iets anders was meegekomen, iets dat misschien bedreigend kon zijn … Was het wel veilig om Talitha hier zo lang alleen achter te laten?
            ‘Is er dan toch iets?’ vroeg het meisje toen ze zijn bezorgd gezicht zag.
            Marijn wist niet hoe hij moest reageren. Bijna was hij er over begonnen toen er in de wieren opeens beweging kwam. Een heel pak steeg steeg op alsof er een of ander monster te voorschijn wilde komen.
            Ze deinsden verschrikt achteruit. Totdat de bruine slierten naar beneden schoven en er een dolfijnenkop uit het water stak. Het dier snaterde luidop. Het was de dolfijn van Marijn.
            ‘Derby,’ riep Marijn dolgelukkig, ‘jij bent het. Wat kom jij hier doen?’
            ‘Hij moet ons gehoord hebben,’ zei Talitha.
            ‘Van zo ver?’
            ‘Jawel, of andere dolfijnen moeten het hem verteld hebben. Ik denk dat we nu gered zijn.’
             ‘Hoezo?’
            ‘Nu kun jij hier blijven, terwijl Derby voor ons hulp zal halen. Of vertrouw jij je dolfijn niet meer?’
            Talitha had geen ongelijk. Als de dolfijn flink doorzwom, dan kon hij in hoogstens enkele uren tijd de marina gemakkelijk bereiken. Nog niet de helft van de tijd die Marijn nodig zou hebben voor zijn moeilijke trektocht. Maar hoe zou dit intelligente dier dan moeten duidelijk maken dat er met hen iets mis was? Jason, de duikinstructeur, was in de marina wel een boot aan het repareren en hij was iemand die Derby tamelijk goed kende, maar hoe zou hij reageren? En hoe lang zou het duren voordat hij snapte dat er hen iets was overkomen?
            Marijn besloot dat ze Derby een kans moesten geven. Dan zou Talitha ook niet alleen achterblijven.
            ‘Akkoord,’ zei hij ten slotte, ‘we sturen hem erop uit.’
            ‘Prachtig,’ riep het meisje, ‘hij zal ons zeker niet ontgoochelen. Met een beetje geluk zijn we al weer in de marina nog voordat de zon is ondergegaan.’
            Marijn reageerde niet. Hoewel hij vurig hoopte dat ze gelijk kreeg, vreesde hij dat de nabije toekomst er voor hen niet rooskleurig uitzag. Want opnieuw dacht hij aan wat die sombere meneer Wagner hem vanochtend had verteld…

En hoe vonden jullie

'Verdwenen in de Sargassozee'?

KLIK HIER om je eigen mening weer te geven

KLIK HIER om de mening van anderen te lezen