Het dolfijnenkind

Hoe ontstaan?

Een krantenknipsel

Kritiek volwassenen

Kritiek van jongeren

Jullie mening

Even een voorsmaakje van de tekst?

Wat er vooraf gebeurde: Marijn gaat met zijn klas op schoolreis naar een dolfinarium. Al jaren verlangt hij ernaar om dolfijnen te zien. Want hij voelt dat er een band tussen hem en deze dieren bestaat, ondanks het feit dat zijn moeder nooit over dolfijnen wil praten. Maar vandaag wordt het dan toch de grote dag.

      'Eindelijk weerklonk het applaus en de zeeleeuw gleed terug in zijn vertrouwde bassin. Vanaf dat moment hield Marijn zijn blik voortdurend gericht op het kleine zijkanaaltje van waaruit de eerste dolfijnen zouden komen aanzwemmen. Maar wat kon die presentator toch kletsen. Zo lang dat de minuten wel uren leken! Maar toen gebeurde het toch. Een assistent schoof een luik naar boven en daar kwamen de dolfijnen tevoorschijn. De kinderen juichten. Maar een rilling ging door het lichaam van Marijn. Vooral toen hij door de doorzichtige wand de ranke dieren door het water zag glijden. Hoe meer de dolfijnen zich met hun krachtige slagen door het water bewogen, hoe meer rillingen zich van hem meester maakten. Het was alsof hij zijn lichaam niet meer onder controle kreeg. Op den duur trilde hij helemaal. Binnen in hem was het of er een zware motor op volle toeren aan het draaien was. En wat hij nog het meest eigenaardig vond, was dat hij die trillingen als het ware hoorde. Hij was net een radiozender geworden. Marijn wist zelf niet wat hem overkwam. Er waren ineens vreemde krachten in hem losgebroken. Het lawaai om hem heen hoorde hij allang niet meer. Zijn ogen bleven star gericht op de heen en weer zwemmende dieren.
      Opeens begon er een dolfijn te aarzelen. Het was of hij verstrooid werd. In plaats van mee te zwemmen met de andere, bleef hij traag in zijn eentje aan de oppervlakte ronddobberen. Zijn snoet veranderde telkens van richting, net zoals een speurhond dat zou doen als die een geur gewaarwordt, maar nog niet goed weet van welke kant die komt. Toen kwam er beweging in de dolfijn. Hij zwom tot vlak bij de rand van het bassin en keek door de doorzichtige wand recht naar Marijn. Alsof hij een bekende herkend had, begon hij onophoudelijk te piepen. Terzelfdertijd hielden de andere dolfijnen op met de kunstjes waarmee ze bezig waren en volgden het voorbeeld van de eerste dolfijn. De twee trainers bliezen op hun fluitjes en probeerden de aandacht van de dieren met vis terug te winnen. Zelfs de presentator, die tot nu toe onophoudelijk was blijven doorpraten, wist ineens niet meer wat hij zeggen moest. Alleen de muziek op de band bleef onverstoorbaar doorspelen. Het publiek, dat nog niets doorhad, dacht dat het om een grapje ging en lachte om de situatie. Op dat ogenblik stond Marijn ineens op. Hij wist niet hoe het kwam, maar het was net alsof de dolfijnen hem riepen. Hij kon niets anders doen dan gehoorzamen. Stap voor stap begon hij de trap af te dalen, kaarsrecht en met zijn blik strak gericht op de dieren die hem aankeken. Meteen stond hij in het centrum van de belangstelling. Door de microfoon riep de presentator dat hij naar zijn plaats moest terugkeren. Maar Marijn reageerde niet en liep langzaam verder naar beneden. De meeste kinderen dachten nog steeds dat het om een grapje ging en begonnen nog harder te lachen. Alleen de klasgenoten van Marijn lachten niet meer. Ze begrepen niet wat er gebeurde. Vragend keken ze naar meneer Poels, die ondertussen was opgestaan en over de benen heen naar het andere uiteinde van de rij probeerde te komen. Op dat ogenblik had Marijn de rand van het bekken bereikt. De dolfijnen waren vlak bij hem en werden nu uiterst geestdriftig. Marijn nam een sprong en trok zich op tot aan de bovenkant van de doorzichtige wand. Net op tijd zwaaiden zijn benen naar boven, zodat zijn voeten buiten het bereik kwamen van meneer Poels, die net aankwam. Alle kinderen gierden nu van het lachen. Ondertussen bleef de presentator maar dreigen en herhalen dat Marijn moest ophouden. Maar het was net alsof Marijn niets hoorde, meer zelfs, alsof hij er zich niet van bewust was dat hij alles in de war stuurde. En toen gebeurde het: met een plons kwam hij in het water terecht, te midden van de dolfijnen. De meesten van zijn klasgenoten hielden nu hun hart vast en vreesden het ergste. Marijn, die niet kon zwemmen was in dat diepe water terechtgekomen. Maar hun schrik maakte vlug plaats voor grote verbazing. De ene dolfijn na de andere werd door Marijn gestreeld, alsof ze oude bekenden waren. En daarna kon niemand van de klas zijn ogen nog geloven. Zelfs meneer Poels dacht dat hij begon te dromen. Terwijl Marijn zich met één hand vasthield aan de rugvin van een dolfijn, verdween hij onder water, begeleid door de andere dieren. Dwars door de glazen wand konden alle kinderen het volgen. Ze zagen hoe Marijn met de dolfijnen de vijf meter diepe bodem bereikte en meer dan een minuut door het blauwe water zwom. Toen hij uiteindelijk boven kwam, applaudisseerde de hele zaal dolenthousiast. En opnieuw verdween Marijn onder water, nagestaard door de trainers en de presentator. Ze hadden alle controle over de dieren verloren. Radeloos stonden ze erbij. Ze wilden ingrijpen, maar wisten niet hoe. Opnieuw applaudisseerde het publiek, want nu zat Marijn op de rug van een dolfijn en verdween voor de zoveelste keer onder water. Van zo'n show had geen enkel kind durven dromen. En als het water in het bassin nog wat warmer geweest was, dan had deze show nog veel langer geduurd. Maar Marijn begon het koud te krijgen en begaf zich met de dieren langzaam naar de rand van het bassin. Daar werd hij opeens ruw bij de kraag gevat en uit het water getrokken. Meteen was de betovering verbroken en begon hij te beseffen wat hij had ontketend.'

Hoe is dit boek ontstaan?

1. Het prille begin:

Het dolfijnenkind was mijn allereerste jeugdboek.  Het kwam er op vraag van mijn oudste dochter Dafni.  Zij wilde dat ik eens een kinderboek schreef. Na lang aandringen beloofde ik haar het te proberen.  Pas nadat ze me een heel pakket jeugdboeken uit de bibliotheek had laten lezen, zag ik het eindelijk zitten. Toen kwamen de eerste ideeën.

2. De inspiratiebronnen:

Nadat ik in de zomer van 1990 in een damesblad een artikel over bevallingen onder water had gelezen, wilde ik opeens veel meer vernemen over dit onderwerp.  Ik zocht contact met de arts die in het artikel werd genoemd.  Via hem hoorde ik  voor het eerst iets over baby's die onder water met de hulp van dolfijnen werden geboren.  Onmiddellijk moest ik denken aan mijn verblijf van twee jaar op Long Island in de Bahamas, waar ik in zee regelmatig dolfijnen had ontmoet.  Meteen had ik het gevonden.  Ik dacht aan een jongen die onder water in zee tussen de dolfijnen wordt geboren.  Een echt dolfijnenkind dus.  Ik stelde me voor hoe die baby nog enkele jaren als peuter met die dieren blijft omgaan. En dat allemaal op Long Island met dat villapark, die smokkelaars, die spooktoren, een orkaan en die landingsplaats van Columbus.  Opeens had ik meer dan genoeg ingrediënten om een spannend verhaal op te bouwen.

3. Het voorbereidende werk:

Tijdens deze fase van het werk besliste ik voor mijn verhaal zo veel mogelijk gebruik te maken van de werkelijkheid.  Fantasie mocht alleen maar aan bod komen als het echt niet anders kon.  Alle plaatsen in het boek moesten dus echt bestaan.  Voor 95% ben ik daarin geslaagd.

Sorry, your browser doesn't support Java(tm).  

Wie het kaartje op bladzijde 58 van 'Het dolfijnenkind' bekijkt, ziet een afbeelding die, op enkele details na, helemaal overeenkomt met de realiteit.  De volgende drie luchtopnames stellen telkens drie belangrijke plaatsen voor uit achtereenvolgens 'Het dolfijnenkind', 'Het monster uit de diepte' en 'De poorten van Atlantis', de drie vervolgverhalen waarin Marijn en zijn dolfijn Derby de hoofdrollen spelen.  De drie plaatsen zijn ook op het kaartje terug te vinden.

De ondiepe Mangrovebaai (lichtblauw tot wit water) snijdt diep in het eiland. Daar is in het leven van Marijn iets heel belangrijks gebeurd.  Op het kaartje is dit de plaats met het nummer 5.

Tot de meest vreemde plaatsen in de Bahamas behoren de beruchte blauwe gaten of blue holes.  Diepe, met water gevulde putten langs de kust, zowel op het land (zoals hier op de voorgrond) als in het water.  In en rondom deze mysterieuze putten speelt zich 'Het monster uit de diepte' af.  Op het kaartje is dit het nummer 7.

In het boek 'De poorten van Atlantis' voert de Sierra, het schip met de walvissenstropers, onopgemerkt de noordelijke Columbusbaai binnen (bovenaan midden).  Toch zullen Marijn en Talitha hem ontdekken. Op het kaartje is dit het nummer 23.

Maar niet alleen zijn bijna alle plaatsen en de meeste situaties in 'Het dolfijnenkind' echt, ook een aantal personages die in het boek voorkomen, kun je ook vandaag nog op Long Island ontmoeten.  Bijvoorbeeld Roby, de gepensioneerde helikopterpiloot, en Jason, de zwarte duikinstructeur.  Het waren goede vrienden van mij toen ik op Long Island verbleef.  Uiteraard hebben zij de avonturen uit deze drie boeken niet meegemaakt.

Voor nog meer informatie, begeef je naar het zwembad van het Kraaiennest.

4.Het echte schrijfwerk

Bij het einde van het voorbereidingswerk, dat ongeveer drie maanden duurde, beschikte ik over een plan van meerdere bladzijden waarin tot in de kleinste details was vastgelegd wat er in het verhaal moest gebeuren.  In drie weken tijd heb ik dan de hele tekst met de computer uitgeschreven. Een goeie 150 pagina's. Daarna had ik nog eens vijf weken nodig om die op het scherm tot vijf keer toe te herlezen en te verbeteren. In het begin van 1991 was de tekst definitief klaar.

5. De zoektocht naar een uitgever:

Vijftien maanden lang ben ik op zoek geweest naar een uitgever die bereid was 'Het Dolfijnenkind' uit te geven.  Niet minder dan achttien heb ik er opgezocht. De overgrote meerderheid stuurde het manuscript al na enkele maanden terug. Ze geloofden niet in het verhaal.  Enkelen aarzelden nog wat, maar zagen er uiteindelijk toch geen brood in.  Pas na heel wat overleg slaagde ik erin uitgeverij Clavis uit Hasselt (Belgisch Limburg) te overtuigen.  Enkele maanden later, begin juli 1992, lag 'Het Dolfijnenkind' in de boekhandel.  En Dafni kreeg op 7 juli dat boek als geschenk voor haar verjaardag.

6. Het succes:

Tegen ieders verwachtingen in was het boek al in enkele maanden uitverkocht. Kort daarop volgde de tweede druk.  Die was nog sneller uitverkocht.  Een derde, vierde en vijfde druk volgden.  Op dat ogenblik werd 'Het Dolfijnenkind' bekroond door de Vlaamse Kinder- en Jeugdjury.  Ik werd met mijn dia's over Long Island steeds meer op scholen uitgenodigd.  Daar werd me gevraagd een vervolg op het boek te schrijven.  Dit werd 'Het monster uit de diepte'. Ondertussen was 'Het Dolfijnenkind' al aan zijn achtste druk toe.  Ook 'Het Monster uit de diepte' moest worden herdrukt en werd op zijn beurt bekroond door de Kinderjury... 

7. En het houdt maar niet op:

Achttien jaar na het verschijnen van het boek blijft 'Het dolfijnenkind' nog steeds een van de best verkopende werken van uitgeverij Clavis. Met 26 drukken zijn er ondertussen, alleen al in het Nederlandse taalgebied, al meer dan 130.000 exemplaren van verkocht.
Ook is 'Het dolfijnenkind' de naam van een reeks geworden. Die bestaat nu al uit 9 delen. Het boek werd ondertussen ook vertaald in het Engels, het Frans en het Duits. In die laatste taal wordt ook de hele reeks vertaald.
Nog enkele jaren en dan mag 'Het dolfijnenkind' zijn 20ste verjaardag vieren. Dit zal niet onopgemerkt voorbijgaan. Dan zal niet alleen het tiende boek in de reeks verschijnen, maar ook een heel speciale jublileumuitgave...

Patrick Lagrou.

Voor nog veel meer info over 'Het dolfijnenkind': KLIK HIER

Wat stond er in de krant?

Wat vonden de volwassenen van dit boek?

'Wensvervullend avonturenverhaal dat veel informatie bevat over heel veel onderwerpen. Doordat de hoofdpersoon een intelligente, leerrijke jongen is, komt al deze informatie heel natuurlijk over. Er wordt bijna een tastbaar beeld geschapen van het leven op een tropisch eiland. Ook de gebeurtenissen die gebaseerd zijn op, of voortvloeien uit telepatisch contact van de hoofdpersoon met de dolfijnen worden heel goed verwoord.' M. Koedijk-Schraag in ‘NBLC’.

Wat vond de Vlaamse Kinder- en Jeugdjury van 'Het Dolfijnenkind'?

'Het was reuze spannend wanneer Marijn alleen de nacht moest doorbrengen in de vuurtoren.'

'Ik zou graag, net als Marijn, een dolfijn als vriend willen hebben.'

'De kaft is prachtig en vertelt veel over de inhoud van het boek.'

'Patrick Lagrou kan mooi gevoelens van verdriet en woede beschrijven.'

'Het verhaal is soms zo spannend als bij een James Bond-verhaal.'

'Ik was ontroerd wanneer Marijn plots in zee sprong tussen de dolfijnen. De dolfijnen bleven bij hem zwemmen en waren niet bang van hem...'

'Het boek is spannend, boeiend, leerrijk en nieuw. Het spreekt enorm tot de verbeelding.'

'De tekening op de kaft is mooi maar in het boek staan er geen tekeningen. Dat vind ik spijtig. Ik heb graag veel tekeningen met veel kleuren.'

'Van opwinding lag ik soms te rillen in mijn bed vooral toen Marijn bij de vuurtoren de smokkelaars ontdekte.'

'Een prachtig boek vol spanning, ontspanning, avontuur, ontroering en leerrijke momenten.'

En hoe vonden jullie 'Het Dolfijnenkind'?

KLIK HIER om je eigen mening weer te geven

KLIK HIER om die van anderen (vanaf 2003) te lezen

KLIK HIER om de mening van anderen (tot 2002) te lezen